Al laat de groepsnaam iets anders vermoeden, het is een feit dat deze debuterende band helemaal uit de brede Antwerpse buurt komt. Kernleden en gitaristen Gerrit Hüppertz en Dave Crokaerts zijn kennelijk nogal verzot op de zuidelijke Verenigde Staten en ze trokken er al menigmaal heen, ook al om de muziekjes, die ginds tot de traditie behoren, van binnenuit te leren kennen. De twee schrijven ook samen de liedjes van de band en voor de opnames oringden ze zich met een aantal vrienden, die allemaal hun inbreng deden, zodat de credits voor de songs allemaal op naam van de band komen te staan.

Bij die vrienden in kwestie horen dobro-man Dirk Peeraer, mandolinist Jan Michielsen en bassist Maarten Michielsen, die we nog kennen van You Raskal You en Nashville Bum, waar ook Wim Dufraing deel van uitmaakte. Die kerel passeerde ook in de studio om een paar nummers van mondharmonicaklanken te voorzien. Violist Joost van Es (zie Bluegrass Boogiemen en 4 Wheel Drive) vond voor een viertal nummers zijn oude gabber Jan Michielsen terug en comedienne Ariane Van Hasselt, die ook wel eens durft opduiken bij Moonshine Reunion, kwam “Different Paths” mee inzingen, de track die achter bijgaande link verscholen zit. Drummer Jordi Geuens werd geleend van Selah Sue en collega Tijl Piryns kreeg wat vrijaf Martine de Kok.

Veel volk aan boord dus, en dan had ik het nog niet eens over duizendpoot Pascal Dewèze, die de productie op zich nam en de ontbrekende percussie invulde. Dat die mens méér dan een beetje talent heeft, weten we al langer en we waren dan ook redelijk gerustgesteld toen we zijn naam op het CD-hoesje zagen staan. Die naam is namelijk een kwaliteitskeurmerk, noch min, noch meer.

De muziek zelf dan: die werd, zoals het hoort, helemaal live op tape gezet en ze situeert zich helemaal in het al vermelde zuidelijke deel van de States. Dat wil zeggen dat bluegrass, country en Americana -bijeen opgeteld geeft dat “folk”- de boventoon voeren en dat de muzikanten zich allemaal samen rond één micro bevinden. Enfin, zo stel ik me dat toch voor, nadat ik de dertien songs een zevental keer heb horen passeren.

Die klinken helemaal traditioneel, zanger Hüppertz heeft die zo kenmerkende “stem-met-een-snik” erin -enfin, ik dénk toch dat ze hem toebehoort- en de muzikanten rondom hem nemen, ook al zoals het hoort, op tijd en stond een deel van de (backing) vocals voor hun rekening. De melodieën klinken verraderlijk eenvoudig en zijn heus niet zo simpel als je zou denken. Dat wijst op grote muzikaliteit bij de bedenkers en op een organische manier van totstandkomen van de songs en zoiets heeft alvast één groot voordeel: je kunt ze onmogelijk als “vluggertjes” wegzetten, maar ze blijven wel hardnekkig in je hoofd rondzoemen.

Komt daar nog bovenop, dat de band ruimschoots voldoende varieert, zodat ook de valkuil van de monotonie vermeden wordt en als ik dat dus allemaal bijeen optel, stel ik met graagte vast dat het jonge TRAD-label na Hot Griselda, Andries Boone en Trio Dhoore alweer een prijsbeest op de wereld kan loslaten.

(Dani Heyvaert)